«Ξέρεις, πάντα, από 17 χρονών τους καρατερίστικους ρόλους κιαλάριζα». Γυναίκα, 1983, Άννυ Χέρρα-Ζυμαράκη.
«Χρόνια τώρα περιμένω πώς και πώς να μεγαλώσω, να πάψω να ‘μαι όμορφη, να έρθει η στιγμή να κάνω άλλα πράγματα». Ταχυδρόμος, 1983, Άρης Δαβαράκης.
«Ο χορός ήταν πάντα μέσα μου, στο αίμα μου! Το μουσικό θέατρο με τράβηξε σαν μαγνήτης». Εικόνες, 1986, Πέπη Κεφαλά.
«Και στα πράγματα που έκανα επιτυχία, είναι γιατί κάποιοι άλλοι με σπρώξανε και βρέθηκα μπροστά. Μόνη μου δεν θα τολμούσα. Θέλω πάντα να έχω συμμαχία». Απογευματινή, 1986, Εύα Μπίθα.
«Πιστεύω ότι όταν ένας δεν έχει χιούμορ, δεν αποδέχεται την πραγματικότητα». Τραστ, 1987, Γ.Αποστολίδης.
«Το να βγάζει γέλιο ένας ηθοποιός είναι προσωπική υπόθεση, δεν μαθαίνεται. Ή το έχεις ή όχι». Ραδιοτηλεόραση, 1992, Αρετή Μπέσκα.
«Η TV είναι σαν την ερωμένη. Όλοι τη βρίζουν και όλοι τη θέλουν». Σταρ, 1994, Ανδρέας Γερακάκης.
«Ξεκίνησα με ρόλους ωραίας – γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Μετά άρχισαν οι ονειρεμένοι μπουφόνικοι ρόλοι, έλεγα κουταμάρες, κουταμάρες, κουταμάρες, έβαζα ένα μπικίνι, χόρευα και καθάριζα». Αδέσμευτος, 1995, Γ.Ε.Β.
«Θα μπορούσα να παίζω και στο σπίτι μου, αλλά είμαστε εγωιστικά πλάσματα οι θεατρίνοι. Θέλουμε και το κοινό γιατί έχεις ανάγκη από την αποδοχή». Λοιπόν, 1996, Χρήστος Σιάφκας.
«Μόλις κάναμε χορευτικό, εκεί ήταν οι γκρίνιες, γιατί με πίεζε. Επειδή ήξερε ότι έχω δυνατότητες με πίεζε να κάνω πράγματα που θέλανε κούραση….Κι ο Γιάννης (ο Δαλιανίδης) έλεγε… Aς την να κλάψει για να έχει επιτυχία η ταινία…».
«Δεν θεωρώ κανένα δραματικό ηθοποιό καλύτερο από κωμικό. Οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί είναι οι κωμικοί. Εγώ εκτιμώ έναν ηθοποιό για το πώς παίζει, όχι για το τι παίζει». Αδέσμευτος Τύπος, 1999, Σόνια Μαγγίνα.
in.gr
ΕΚΛΟΓΕΣ 2019