Δύσκολη εποχή…
Απο μικρός μου μάθανε να σέβομαι τσ΄ Αθρωπους
και να μαι λεει χουβαρντας και μερακλής και λόγο
να δίνω μα και να κρατώ να μη φοβούμαι πράμα.
Μόνο το θιο και τ άδικο και τσι κακούς Αθρωπους
Μα γω θαρρώ χαθήκαμε σε τουτονε το κόσμο
δε σέβεται δεν εχτιμα δε βοηθά μ αγάπη
ψευθια και ζήλια συναντώ μα και ψευτονταιδες
να δέρνουν τσι γυναίκες ντος μα και να τσι σκοτώνουν….
Πίστη στο θιο δεν έχομε και δε μετανοουμε
δε συγχωρούμε εύκολα και μνογομε στα πλούτη…
οι συγγενείς δε σμιγουνε δεν κάνουμε συμφάγια
δε χαίρεστε με τη χαρά του διπλανού του φίλου
στο ξένο πόνο δε πονεις δικό σου δεν τον κάνεις
ότι κι αν κάμει του φτωχου μόνο για να σε δούνε
Εχαθηκε και η γιορτή δεν έχει μπλιο ουσία.
Σαρακοστή δε μάθανε ηντα ναι τα κοπέλια…
να παρουν των γονέων τους ευχή να μεταλαβουν…
να φάνε λίγο φαητο καλομαγερεμενο
δε μαγειρεύουν νεηκες νοικοκυρές στα σπιθια
και δε συντρεμει ο γεις τ άλλου νεοφερτα ζευγάρια….
δυο πορτοφόλια έχουνε κι δύο κουμάντα κάνουν
κι αφήνουν πράματα απλά μα με μεγάλη αξία
Περνά διαβάτης και ζητά Αθρωπος δεν ανοίγει…
εμπιστοσύνη εχαθηκε φοβάται ο γεις τον άλλο….
κοιμάσαι ύπνο δεν μπορείς να πεις πως θα χορτάσεις
μα κι οντα είσαι ξυπνητος καθημερνη η σκόλη
λιβάνι δε θυμιαζουνε νεκρούς τσι ποξεχνουνε
δε σεβουντε σκολοβραδα μα και μεγάλες σκόλες….
δόξα θεο δε λέμε μπλιο εις τ’ όνομά σου θεε μου
κι οτι κι αν έχει καθαεις δε το ευχαριστιέται.
μονο κοιμάται και ξυπνά και πως θα κάμει κι άλλα.
Χριστέ μου που θα γεννηθείς μια χάρη θέλω μόνο
μη ‘φήσεις Αθρωπο στη γη που να μη σε γνωρίσει.
Παγούρης
Χρόνια απλά καλά γεμάτα υγεία και όμορφες στιγμές.